ΜΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Ειδοποιός διαφορά της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης από τις λοιπές θρησκείες είναι η αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο με δική Του πρωτοβουλία,όχι η απέλπιδα αναζήτηση του Θεού από τον άνθρωπο. Ο Θεός λαμβάνει ανθρώπινη μορφή για να διδάξει το δρόμο της σωτηρίας στην παραπαίουσα ανθρωπότητα, τόσο με τη διδασκαλία όσο κυρίως με το παράδειγμά Του. Το παράδειγμα αυτό του Ιησού παραμένει πάντα επίκαιρο για την εν μέσω κρίσης ταλανιζόμενη Ελλάδα, δεδομένου ότι και ο Θεάνθρωπος γεννήθηκε, μεγάλωσε και έδρασε σε μία εποχή πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Προσωπικά εντοπίζω τρία κύρια κοινά χαρακτηριστικά εμφανίζει η εποχή του Ιησού με την δική μας:

1) Η ύπαρξη μίας πολιτικής ηγεσίας διεφθαρμένης και ανίκανης να βοηθήσει το λαό στα οξύτατα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και πνευματικά προβλήματα που αυτός αντιμετώπιζε-η αντιστοιχία είναι προφανής...

2) Το τεράστιο φορολογικό βάρος που η συντήρηση αυτής της διεφθαρμένης κάστας και ο ρωμαϊκός ζυγός σώρευαν στους ώμους των πολιτών-όποιος δυσπιστεί ας κοιτάξει ένα αναλυτικό λογαριασμό της ΔΕΗ πόσα πληρώνει και που..

3) Οι διαρκείς εθνοτικές μετακινήσεις στα πλαίσια μίας ενιαίας αυτοκρατορίας, που οδήγησαν στην ανάπτυξη ενός κλίματος άγριου, μισαλλόδοξου εθνικισμού σε έθνη μικρά αλλά περήφανα όπως ο Ισραήλ-η άνοδος της Χρυσής Αυγής καταδεικνύει και τις δύο παραμέτρους: την αθρόα και ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών και ταυτόχρονα την προς τα άκρα στροφή ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού πληθυσμού.

Ο Χριστός δεν έμεινε έξω από τον στρόβιλο αυτών των προβλημάτων, δεν αρκέστηκε σε μία στάση αναχωρητισμού και παγερής αδιαφορίας απέναντι στα βάσανα των ανθρώπων. Αλλά αφουγκράστηκε τις ανάγκες, τόσο της εποχής Του όσο και των κατοπινών, και έδειξε με το παράδειγμά Του το δρόμο για τη σωτηρία.

Η κριτική της στάσης των πολιτικών αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος του κηρύγματος του Ιησού: ας θυμηθούμε τα περίφημα “Ουαί”, κατά των Φαρισαίων και των νομικών. Παρά την δίκαιη αγανάκτησή Του όμως ο Ιησούς ούτε στιγμή δεν αισθάνθηκε μίσος ή δεν χρησιμοποίησε βία (σωματική ή λεκτική), αλλά αντίθετα πάντα έτρεφε αγάπη και για όσους έκρινε. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό της θεραπείας του παραλυτικού στη συναγωγή: όταν οι παριστάμενοι άρχοντες και Φαρισαίοι σιώπησαν στην ερώτησή Του αν θα πρέπει ή όχι να θεραπεύσει τον άνθρωπο ενώ ήταν αργία Σαββάτου ο Χριστός περιέφερε το βλέμμα του γύρω με οργή αλλά και “συλλυπούμενος επί τη πωρώσει της καρδίας αυτών” με πόνο δηλ. για την σκληροκαρδία και την αμετανοησία τους (Μαρκ. Γ, 5). Κατά τον Ιησού δηλ. κανένας δεν έχει το δικαίωμα να προσβάλλει λεκτικά ή σωματικά τους άρχοντες που, όπως κάθε άνθρωπος, είναι εικόνες Θεού. Όλοι έχουμε το δικαίωμα να τους κρίνουμε-πρώτος ο Ιησούς έκρινε τους πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες σκληρά. Αλλά δε μπορούμε να πάψουμε να τους βλέπουμε σαν ανθρώπους, να θίγουμε την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια.

Στο πρόβλημα της φορολογίας απάντησε ο Ιησούς με αφορμή την ερώτηση των Ηρωδιανών για το αν συμβιβάζεται η καταβολή των φόρων με το Θείο Νόμο: δώστε στον Καίσαρα δηλ. στην κρατική εξουσία το φόρο και, αφήνοντας στην άκρη τα υλικά αγαθά, στραφείτε στα άνω, στα αγαθά του Θεού και εκεί δώστε τα πιο σημαντικά δηλ. την ψυχή και την αγάπη σας (Ματθ. κβ 21, Μαρκ. Ιβ, 17 και Λουκ. κ, 25). Ο χριστιανός κατά συνέπεια δεν έχει καμία δικαιολογία να αποφεύγει τις φορολογικές του υποχρεώσεις, χωρίς βέβαια να παραιτείται της νόμιμης καταφυγής στην δικαστική προστασία έναντι μίας φορολογίας όταν πιστεύει ότι αδικείται. Μάλιστα, πρώτος ο Παύλος αντέταξε στην κρατική αυθαιρεσία τα νόμιμα δικαιώματά του, επικαλούμενος ως Ρωμαίος πολίτης τον Καίσαρα (Πραξ. κε, 10-11). Ο χριστιανισμός άλλωστε στη γνήσια μορφή του -και όχι στην παρηκμασμένη που σήμερα σέρνεται στον ελλαδικό χώρο-πότε δεν κατέστη δεκανίκι καμίας κρατικής εξουσίας.

Τελευταίο αφήσαμε το θέμα των ξένων και του ρατισμού. Παρατηρούμε πως ο Ιησούς σαν τέλειος Θεός και άνθρωπος συνδύασε την πιο άδολη και συγκινητική πατριωτική αγάπη (βλ. την γλαφυρή περιγραφή της θλίψης Του με μία σπάνια εκδήλωση έντονου συναισθήματος στην σκέψη της καταστροφής της Ιερουσαλήμ στο Λουκ. ιθ, 41-44) με το σεβασμό και την αγάπη προς την ετερότητα του άλλου. Σταχυολογούμε μερικά μόνο από τα παραδείγματα “εθνικών” που ο Ιησούς εξύψωσε και τίμησε περισσότερο και από τους ίδιους τους συμπατριώτες του: τον εκατόνταρχο που η πίστη του υπερβαίνει την πίστη των Ισραηλιτών (Ματθ. η, 10-12 και Λουκ. ζ, 9), την Χαναναία που η μεγάλη πίστη και ταπείνωσή της την αξίωσε της θεραπείας της θυγατέρας της (Ματθ. ιε, 21-28 και Μαρκ. Ζ, 24-30) και τέλος τη Σαμαρείτιδα (μετέπειτα Αγία Φωτεινή) στην οποία ο Κύριος αποκάλυψε θεμελιώδεις χριστιανικές αλήθειες (Ιωαν. δ, 7-30). Αυτό το πρότυπο πρέπει να μιμηθούμε με τη χάρη του Θεού και όσοι θέλουμε σήμερα να καλούμαστε μαθητές του: αγάπη μεν για την πατρίδα που φτάνει στα όρια της θυσίας αλλά εξίσου μεγάλη και θυσιαστική αγάπη για τον άλλο, τον συνάνθρωπο, αδιάφορα από το χρώμα του δέρματος, την γλώσσα ή την χώρα καταγωγής. Η λαθρομετανάστευση είναι οπωσδήποτε από τα σοβαρότερα προβλήματα της πατρίδας μας. Λύση όμως δεν θα έρθει αν καταφερόμαστε άκριτα κατά των φτωχών μεταναστών, ανθρώπων που, πολλές φορές με την οικογένειά τους, έφτασαν κυνηγημένοι και πεινασμένοι στην χώρα μας για να αποφύγουν ένα φρικτό τέλος από πόλεμο ή τυραννία ή μία φρίκη χωρίς τέλος από την πείνα και την κακομεταχείριση. Η αδιαφορία των Ευρωπαίων εταίρων μας, η ανικανότητα των πολιτικών ταγών μας αλλά και ο δικός μας στρουθοκαμηλισμός προκάλεσε το πρόβλημα και όσο δεν το αντικρίζουμε κατά πρόσωπο δεν θα το ξεπεράσουμε ποτέ.

Ανεβαίνοντας στο Σταυρό ο Ιησούς υπέφερε τα πάνδεινα για κάθε άνθρωπο, άρχοντα και απλό πολίτη, μαύρο και άσπρο, κάθε εθνικότητας και φυλής. Έζησε σαν βασανισμένος μεταξύ βασανισμένων και έδωσε παράδειγμα θυσιαστικής προς τους πάντες αγάπης σε όσους θέλουν να καλούνται μαθητές Του. Η απόφαση να Τον ακολουθήσουμε ή να Τον εγκαταλείψουμε στο Γολγοθά που ανοίγεται μπροστά μας ως έθνος αλλά και ως άτομα είναι δική μας....