ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 2012: Παρακμή με αναλαμπές; (Μέρος 1ο)

Το καλοκαίρι στην ελληνική επαρχία είναι ως γνωστόν ο καλύτερος καιρός για πολιτισμό, για παρακολούθηση και συμμετοχή στα πλούσια πολιτιστικά δρώμενα, για μέθεξη και μεθύσι στα νάματα του διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού -όχι μόνο του αρχαίου που του έχουμε αλλάξει τα φώτα να τον παρουσιάζουμε πάντα και παντού σαν λόγο να μας παρέχουν δανεικά και αγύριστα. Αλλά και του αγνοημένου -ποτέ δεν κατάλαβα γιατί -βυζαντινού και της πλούσιας καλλιτεχνικής δημιουργίας της σύγχρονης Ελλάδας-δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις προηγούμενες ιστορικές περιόδους. Σύμμαχοι σε κάθε καλοκαιρινή πολιτιστική εξόρμηση, ο καλός καιρός, η γενική χαλάρωση της ασφυκτικής καθημερινότητας λόγω εποχής, η προσέλευση γνωστών καλλιτεχνών σε επαρχιακές πόλεις για θερινές περιοδείες.

Με αυτά κατά νου μαζευτήκαμε μία μικρή παρέα τεσσάρων ατόμων να παρακολουθήσουμε τη συναυλία γνωστού καλλιτέχνη-τραγουδιστή-κιθαρίστα που οργανώθηκε από κοινού από τέσσερα μπαρ-καφετέριες του πεζόδρομου του κέντρου της πόλης (οι Σερραίοι αναγνώστες θα εννόησαν-για τους λοιπούς “πεζόδρομος” είναι οι περιοχή όπου συγκεντρώνεται χρόνια τώρα η νυχτερινή ζωή της πόλης μας. Η επιλογή φάνταζε ιδανική: δροσιά, όμορφο πρόγραμμα (ο νησιώτης με το μουσικό γούστο της παρέας είχε ξανακούσει τον συγκεκριμένο τραγουδιστή και έλεγε τα καλύτερα) καλή παρέα, και η φήμη των επιχειρήσεων που οργάνωναν την βραδιά εγγυόταν το καλό επίπεδο τόσο προϊόντων όσο και εξυπηρέτησης.

Αλλά αν μία έξοδος πάει στραβά κατά κάποια περίεργη περίπτωση του νόμου του Μέρφυ θα πάει στραβά εξαρχής. Η πρώτη ένδειξη ήρθε με το “καλησπέρα σας”: μία διστακτική (προφανώς συνειδητοποιούσε τι πήγαινε να πει) σερβιτόρα μας ανέφερε πως “εξαιτίας του life” κάθε ποτό θα επιβαρύνονταν 5 ευρώ στην τιμή. Προσωπικά το αίτημα και μάλιστα με τη μορφή ανακοίνωσης με ενόχλησε αλλά κάτι η αυτογνωσία πως είμαι λίγο περίεργος κάτι οι πιο ψύχραιμοι και έμπειροι της παρέας που διαβεβαίωσαν πως είναι λογική μία αύξηση για να “βγουν” τα έξοδα το αίτημα μου φάνηκε λογικό και δίκαιο.

Απογοήτευση δεύτερη: το “life” δικαιολόγησε σαφώς ένα ποσό της τάξης των 8 ευρώ, αλλά η εξυπηρέτηση ήταν άλλη ιστορία: πιο πολύ εμείς εξυπηρετούσαμε το κατάστημα παρά αυτό εμάς. Πρώτα έπρεπε να έχουμε “ψιλά” για να πληρώσουμε, καθότι κάθε χαρτονόμισμα άνω των 10 ευρώ δεν γινόταν δεκτό, αλλά και φυσικά δεν μπορούσες να φύγεις χωρίς να πληρώσεις. Δεύτερον, επειδή ο χώρος ήταν μικρός οι παρακλήσεις -αλλά σε τόνο προστακτικής- του στυλ “συγνώμη, τραβάτε λίγο την καρέκλα σας;” “ένα κλικ πιο δεξιά;” “μπορείτε να κάτσετε πιο εκεί;” επαναλαμβάνονταν με τέτοια συχνότητα που έφτασα να αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε στο τέλος να ζητήσουμε και εμείς μισθό αφού τόσες υποχρεώσεις δε θα είχαμε ούτε αν δουλεύαμε στο μαγαζί. Με όλη αυτή την “άψογη” εξυπηρέτηση απόρησα ειλικρινά με το θράσος ορισμένων πελατών: τόλμησαν να ζητήσουν να τοποθετηθεί ομπρέλα στο τραπεζάκι τους για να μη βρέχονται, ενώ ένας της παρέας ζήτησε να οι τεχνικοί να προσαρμόσουν τα μπάσα για να ακούμε και εμείς που καθόμαστε λίγο παράμερα. Ήταν όλοι τους πράγματι θρασείς: δεν νοείται να πληρώνεις την απλή μπύρα μόνο οκτώ ευρώ και να απαιτείς και να ακούς και να βλέπεις και να μη βρέχεσαι! Ίσα ίσα μου ήρθε να αφήσω και φιλοδώρημα έξτρα για τέτοια άψογη εξυπηρέτηση και ποιότητα! Όπως ήταν αναμενόμενο τα “αγενή και υπερβολικά” αυτά αιτήματα των απεγνωσμένων πλέον πελατών γράφτηκαν κανονικά και με κάθε λεπτομέρεια και όλους τους τύπους εκεί που τους άξιζε: στα παλαιότερα των υποδημάτων προσωπικού και διεύθυνσης του καταστήματος, οι οποίοι δεν θεώρησαν καλό ούτε καν να προσποιηθούν πως προσπάθησαν να τα ικανοποιήσουν. Απλά απάντησαν δε γίνεται και τέλος.

Απογοήτευση τρίτη: Εννοείτε βέβαια πως επειδή η παράσταση ήταν καλλιτεχνική και ανένταχτη στον κακό καπιταλισμό και τους δαιμονικούς φοροεισπρακτικούς του μηχανισμούς οι αποδείξεις που κόπηκαν σε όλα τα τραπέζια δεν συμπεριελάμβαναν τα 5 έξτρα ευρώ του “life” αλλά μόνο την αρχική τιμή του ποτού ενώ απόδειξη για το επιπλέον των 5 ευρώ που κατεβλήθη για τη διοργάνωση δε δόθηκε καμία κανενός τύπου. Φορολογικά δηλ. το “event” διοργανώθηκε αφιλοκερδώς και η παρουσία σε αυτό κόστισε όσο μία απλή έξοδος, άλλωστε είχε και καλό σκοπό: τη στήριξη επιχειρήσεων που παρείχαν τέτοιου επιπέδου υπηρεσίες στους πελάτες τους.

Αλλά οι καιροί άλλαξαν και όποιος δεν το νοιώθει είτε στο δημόσιο εργάζεται είτε σε ιδιώτη είτε -κυρίως -έχει δική του επιχείρηση το πληρώνει: η κρίση έκανε τους λογικούς δύσπιστους και τους τσιγκούνηδες τσαμπατζήδες: οι μεν πρώτοι και δυσαρεστημένοι έμειναν και στοιχηματίζω όσα “επιβαρυμένα” ποτά θέλετε πώς δεν θα ξαναπατήσουν πόδι στο μαγαζί, οι δε δεύτεροι εκμεταλλευόμενοι το γεγονός πως η συναυλία διεξαγόταν σε πλατεία και όχι σε κλειστό χώρο αγόρασαν σαν κύριοι τις μπύρες ή τα ποτά τους από το κοντινό περίπτερο (στην κανονική τιμή), την άραξαν σε κανένα παγκάκι ή πεζούλι για να είναι και πιο κοντά στην πίστα ή ακόμα και στάθηκαν όρθιοι γύρω γύρω χωρίς να κάτσουν καν στα τραπέζια. Α! Και ορισμένοι ακόμα εξυπνότεροι κάθισαν σε γωνιακά τραπεζάκια όπου κανείς από το μαγαζί δεν είχε λόγω πλήθους οπτική επαφή για να τους υποχρεώσει ή να παραγγείλουν ή να σηκωθούν και απήλαυσαν τη συναυλία καθιστοί και χωρίς έξοδα.

Πείτε με σαδιστή αλλά και μόνο η σκέψη πως οι “ξύπνιοι” που οργάνωσαν αυτή την “αρπαχτή” και την ονόμασαν συναυλία έβλεπαν τόσο κόσμο να παρακολουθεί χωρίς να πληρώνει δεκάρα τσακιστή γέμισε την κακιά δικηγορική ψυχή μου με άγρια χαρά: ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΝ! Όταν δε ο καλλιτέχνης -αστειευόμενος- πέταξε τη φράση “Ρε παιδιά αν αφήνατε οι όρθιοι από ένα ευρώ θα γινόμασταν πλούσιοι” και κάποιος από την ομήγυρη των καθιστών και ήδη γδαρμένων φώναξε: “Κι άλλα να πληρώσουμε;” δεν κρατήθηκα και χειροκρότησα τον προπετή μα ειλικρινή τύπο.

Για να σοβαρευτούμε επιτέλους και να σταματήσουμε να ξερνάμε χολή, περνώ στο δια ταύτα: οι καιροί άλλαξαν. Το ευρώ μετά από 10 και πλέον χρόνια κυκλοφορίας στην Ελλάδα απέκτησε επιτέλους αξία- ο κόσμος το ξοδεύει με περίσκεψη. Όταν κάποιος εμπιστεύεται μία επιχείρηση για την διασκέδασή του, όταν ξοδεύει τα ελάχιστα χρήματα που εξοικονομεί όλη την εβδομάδα για να ψυχαγωγηθεί μία φορά τότε είναι κοροϊδία και έλλειψη επαγγελματισμού να μην του εξασφαλίζει αυτή άριστης ποιότητας υπηρεσίες και προϊόντα. Αυτός θα χάσει το πολύ-πολύ τα χρήματά του και την εβδομαδιαία του έξοδο. Η επιχείρηση όμως θα υποστεί συντριπτικό πλήγμα στο πιο σημαντικό αγαθό της: τη φήμη της που στις μικρές πόλεις της ελληνικής επαρχίας αξίζει χρυσάφι και δεν επιδιορθώνεται.....

ΥΓ: Η παρηγοριά του “όλοι έτσι είναι -δεν έχουν που αλλού να πάνε- εδώ θα γυρίσουν” δεν ισχύει πλέον για δύο λόγους: πρώτον, ο ανταγωνισμός στον τομέα της διασκέδασης και εστίασης, τον μόνο κερδοφόρο (ακόμα.....) στην πόλη μας έχει ενταθεί και οι επιλογές είναι υπέρ-αρκετές για όλα τα γούστα. Και δεύτερον, ποιος είπε πως η έξοδος που συνεπάγεται έξοδα θεωρείται σήμερα αναντικατάστατη;